Onze beagle Joppe

Onze hond Joppe komt uit een laboratorium. Joppe was ter adoptie aangeboden door Stichting hulp en herplaatsing huisdieren: Deze stichting zorgt er onder andere voor dat ex-proefdieren een fijn thuis vinden na hun ‘dienst’. Deze dieren zijn ingezet ten behoeve van de farmaceutische industrie en de wetenschap.

​Uitgekozen
Na een voorlichtingsronde en een huisbezoek door de stichting waren we goedgekeurd als ‘adoptieouders’. Op 9 augustus 2019 was het zover, en mochten we een hondje uitkiezen. Voordat we naar de opvang reden hadden we nog geen idee met wie we thuis zouden komen. We hadden ons voorgenomen om het hondje mee te nemen dat óns uitkoos. Eenmaal aangekomen bij de opvang leek het aanvankelijk onmogelijk om een beslissing te maken. In het buitenverblijf dartelden er ongeveer 10 lieve beagle pups om ons heen, en in het verblijf ernaast zaten er nog eens een stuk of 5. Het miezerde en het was fris. De pups waren nat van de regen en sommigen waren aan het bibberen. Desondanks drukte dat de energie van de pups niet. Ze bleven maar achter elkaar aan rennen en waren uiterst gefocust op de verzorgers met de pot brokken.
 
Ik denk dat we zeker een half uur in de regen hebben gestaan voordat we de pups een beetje van elkaar leerden te onderscheiden. Één pup viel ons het meest op. Hij was groter dan de rest, en was iets ouder. Het was de enige pup die niet compleet op het eten gefixeerd was, en af en toe de aandacht van ons probeerde te trekken. Dat was Joppe, en we waren eruit wie er mee mocht.
 
Binnen moesten we nog wat papieren tekenen. Joppe moest nog even op de weegschaal voor de administratie. Hij was ‘aan de dunne kant’. Dat vond ik zelf nog zacht uitgedrukt, zijn ribben en wervels waren duidelijk te zien. Ik kreeg Joppe, nog bibberend van de kou en spanning, in mijn armen gedrukt. De bibbers verdwenen langzaam toen hij het weer warmer kreeg, en we waren klaar om weer een lange autorit naar huis te maken.
 
Joppe moest even zoeken hoe hij het beste in een auto kon zitten, maar na wat heen en weer klimmen over benen en stoelen had hij zijn plekje gevonden. Op het midden van de achterbank is hij in slaap gevallen.

Joppe op de achterbank

​Mager ding van 6 maanden
En toen hadden we ineens een dunne grote beagle pup van 6 maanden oud in huis rondlopen. Tegen onze verwachting in begon hij meteen enthousiast het hele huis te onderzoeken. Hij was nog nooit eerder binnen in een huis geweest, maar het leek wel alsof hij wist dat een hond daar hoorde te wonen. Toen alles onderzocht was markeerde hij meteen even de woonkamer met een grote plas en enorme berg poep. Tsja, zindelijk was hij natuurlijk nog niet.
 
De volgende 2 weken zou hij nog in huis en in de tuin blijven om rustig aan alle nieuwe dingen te kunnen wennen. Dat ging eigenlijk allemaal prima. Na een paar dagen leerde hij al dat de tuin de plek was om zijn behoefte te doen, mits de deur openstond. Zijn voederbakjes wist hij te vinden, en ook zijn mandjes en speelgoed waren meteen in gebruik genomen. Hij heeft geen moment laten weten dat hij de plek miste waar hij vandaan kwam.

En nu: Bijna 10 maanden oud
Met Joppe gaat het goed. Hij is hard gegroeid en aangekomen. Hij weegt allang geen 8 kilo meer, maar meer dan 15. En hij is nog steeds slank! Het gaat een enorme beagle worden. Inmiddels gaat hij ook gewoon uit aan de lijn, net als een normale hond. Dat vindt hij geweldig, hij heeft namelijk al veel honden-vriendjes in de buurt gemaakt. Als hij er een ziet sleept hij je ernaartoe. Letterlijk, die kilo’s en spierkracht zijn niet meer tegen te houden. Hij trekt ook aan de lijn als het hem even teveel wordt buiten, dan wil hij weer naar huis.
 
Nieuwe mensen vind hij nog steeds eng. Vooral als ze in huis komen. Dan rent hij weg en plast hij op de grond, en laat hij van een afstand blafjes en grommetjes horen. Het duurt lang voordat hij gewend raakt aan vreemden, daarvoor moeten ze minstens 5 keer op bezoek zijn geweest, en dan nog kan hij schrikken. Gelukkig durft hij inmiddels wel bij mijn vriend op schoot te zitten. Op straat gaat het ook beter, zeker als de vreemde zelf een hond heeft.
 
Thuis, met bekenden om zich heen, is hij het meest op zijn gemak. Eten doet hij al een stuk rustiger. In het begin schrokte hij zo hard dat hij moest boeren en dan kreeg hij de hik. Nu weet hij dat er geen competitie is en dat zijn eten niet met anderen gedeeld hoeft te worden. Hij is er nog steeds wel verzot op, en gaat zeker tegen je aan staan en hengelen met zijn pootjes als je met zijn voer klaar staat.
 
Joppe blijkt ook een behoorlijke snurker. Niet dat hij veel slaapt, maar áls hij dat doet is dat te horen. Hij snurkt net zo hard als een volwassen kerel. Slapen doet hij in allerlei posities, het liefst op zijn rug, met zijn achterpoten languit gestrekt. Net een mens, hoewel hij zijn nek op onnatuurlijke manieren kan buigen.
 
Hij heeft inmiddels al veel geleerd. Als hij de tuin in moet gaat hij voor de deur zitten of tegen de deur krabben. Hij heeft leren zitten en een rondje draaien, en hij kan uitstekend apporteren. Wat hij nog wel moet leren is dat alleen kluifjes zijn bedoeld om kapot te kauwen. Ik zeg weleens dat Joppe ADHD heeft, en dat is niet overdreven. Hij kan er echt een potje van maken. Hij pakt alles wat los of vast zit. Er zijn al behoorlijk wat speeltjes, kleedjes, handdoeken, vaatdoekjes, washandjes, schoenen, pantoffels en kussens kapot gescheurd. Daarbij heeft hij opeens last van gekte, en gaat hij rondjes racen door het huis, over de bank, de kruk en soms de tafel. De bank heeft nu een zebrapatroon gekregen van zijn nagels. Je kan hem beter geen seconde uit het oog verliezen.
 
Je kan wel merken dat hij niet in een huis is opgegroeid. Van sommige geluiden kan hij opeens ontzettend zenuwachtig worden. Bepaalde piepjes, of wanneer de afzuigkap heel hard aanstaat bijvoorbeeld. Misschien zijn het herinneringen aan het laboratorium die naar boven komen. Alles wat vreemd is is eng. Ook als je zelf naar vreemde mensen ruikt omdat je bij iemand op bezoek bent geweest moet hij weer even aan je wennen. En als je boodschappen hebt gedaan is de tas met inhoud ineens extreem eng.
 
Verder is hij een echte knuffelkont. Hij zit graag continu op schoot, rechtop als een kaars. Inmiddels is hij al zo groot en zwaar dat hij continu van je benen af glijdt. Of gewoon lekker over je heen hangen of liggen. Heel gezellig! En hij blijkt ook nog eens een super model te zijn voor mijn tekeningen. Er zijn al enkele kaarten van hem te koop in de webshop (hiervan gaat de helft van de opbrengst naar Stichting hulp en herplaatsing huisdieren).

Uit naar het bos

Een nek van elastiek

Bankhangen met een kluif

Op schoot

Knuffelen is ook gezellig

Op mijn rug lig ik het best

Een knappe kop