"Vond veganisten een beetje irritante betweters"

Veganisme - deel 1

Het lang beloofde blog. Eigenlijk wilde ik alles over veganisme in één blog proppen, maar ik kwam er al snel achter dat dat een enorm boekwerk zou gaan worden. Ik begin dus maar bij waar het idee voor de blog begon, namelijk een vraag aan jullie op mijn social media en een vraag aan de vegan community: Het grote waarom niet of waarom wel. Heb je je weleens afgevraagd of veganisten zo geboren worden? Hadden veganisten zichzelf vroeger een uitslover gevonden? Zijn er andere mensen met een kaasverslaving of een verlangen naar vlees? In deze blog laten we de schaamte even achterwege. Herken jij jezelf in één van deze verhalen?

De citaten uit deze blog zijn bijna letterlijk overgenomen, er is slechts een spellingscontrole / zinsconstructie controle overheen gegaan – de schrijvers zijn anoniem gelaten.

De betekenis van veganisme

Nog even in het kort: Wat is vegan/veganistisch/veganisme? Volgens de Nederlandse Vereniging voor Veganisme: “Veganisme is een levensstijl waarbij – voor zover mogelijk en praktisch haalbaar – wordt afgezien van alle vormen van exploitatie van, en wreedheid naar, dieren voor eten, kleding of andere doeleinden.” Denk hierbij aan bijvoorbeeld aan het consumeren van vlees, kaas, zuivel, eieren, honing, wol, make-up of medicijnen die op dieren getest zijn.

Wat houdt je tegen om een vegan lifestyle te proberen?

Een tijdje geleden stelde ik deze vraag in mijn instagram story en op mijn facebook pagina. Ik had zelf enorm veel vragen en twijfels voordat ik ermee begon, en was benieuwd of jullie hetzelfde ervaren. Ik kan me namelijk nog goed herinneren hoe onmogelijk het leek, en vroeg me af of het te ver ging.

Dit waren jullie antwoorden:

• Ik hou van de smaak van dierlijke producten.
• Ik ben vegetarisch geweest maar miste het eten van vlees.
• Ik eet al minder vlees / minder vlees is oké.
• Ik ben flexi / ik varieer.
• Ik ben een lastige eter.
• Veganistisch vind ik moeilijk omdat ik van kaas hou.
• Ik ben ernaar op weg, maar moet alleen nog afkicken van kip/kaas/etc.
• Ik sta ervoor open maar weet niet waar ik moet beginnen.
• Ik weet niet wat ik moet koken.
• Ik weet niet hoe ik groentes lekker moet maken.
• Ik ben bezorgd over tekorten (aan eiwitten en ijzer).
• Ik vind het erg dat er voor soja bossen worden gekapt, en soja vermijden maakt het wel heel lastig.
• Mijn ouders willen het niet, maar als ik op mezelf woon wil ik vega/vegan proberen.
• Ik ben al vegan!

Wat hield je tegen en waarom ben je nu veganist?

Voordat ik volwassen werd moest ik mijn bord leeg eten (de standaard aardappels, vlees en groenten), en mijn ouders wilden niet apart vegetarisch koken voor mij. Zelf dacht ik dat een vegetarisch of flexitarisch dieet een gezonde middenweg was, maar dat ik dierlijke producten wel nodig had. Mijn grootste obstakel voordat ik vegan werd was kaas, daar at ik ongezonde hoeveelheden van en was eraan verslaafd. De geur, de smaak, het hemelse gevoel wanneer je een hap hebt doorgeslikt... Geen grapje, toen ik met kaas stopte was dat het enige waar ik aan dacht. Elke. Seconde. Ook al at ik nog zoveel andere dingen, de kaas ontbrak dus ik had een hongergevoel. Dat gevoel verdween uiteindelijk na een paar weken zonder kaas. Het zat tussen mijn oren.
Omdat ik me door mijn bedrijf ben gaan verdiepen in duurzaamheid, en omdat ik in contact kwam met klanten met een vegetarische of vegan leefstijl, ben ik ook mijn eigen consumptiegedrag gaan onderzoeken. Een vegan leefstijl was vanzelfsprekend toen ik erachter kwam hoeveel leed er door de bio-industrie wordt veroorzaakt, en wat de impact daarvan is op de natuur en het klimaat. Toen het eenmaal was gelukt om een paar maanden een plantaardig dieet aan te ouden ging mijn gezondheid er onverwachts ook op vooruit. Toen was ik 100% overtuigd.
​
Deze kant van het verhaal heb je misschien nog niet gehoord, maar de meeste veganisten zijn niet als veganist geboren. In tegendeel, velen zijn opgevoed met een stuk vlees op het bord. Wat dachten zij eigenlijk vóórdat ze eraan begonnen, en hoe veranderde dat?

​Voor mij was de reden om vega te gaan de impact op milieu en daarmee de landen (en dus mensen) die er last van hebben. Wist niet dat het zóveel impact had. Was na het kijken van Cowspiracy.
Vegan werd ik na het zien van Dominion. Maar die is wel iets te heftig om random te laten zien haha.

Ik keek Cowspiracy, daarna Forks Over Knives en toen What the Health. Nu bijna 5 jaar geleden. Ik ging cold turkey vegan, toen vooral voor milieu, maar dat hield ik niet lang vol omdat ik het lastig vond lekkere dingen te koken en er was beperkt aanbod in de supermarkt. Ik bleef toen lang vega en op gegeven moment toen mijn zus ook meer vegan ging eten (vanwege What The Health kijken), ging ik over op "vegan at home" (en minimaal vega er buiten). Hoe meer ik mensen in de vegan community ging volgen, hoe meer het ook "voor de dieren" werd en inmiddels is dat eigenlijk mijn #1 reden. Nu sinds begin dit jaar 100% vegan en het is zo makkelijk, zoveel producten zijn gewoon bij de supermarkt te koop en er zijn oneindig veel resources voor ideeën en recepten (en ik vind het zelf leuk om dingen te veganizen). Dus terugkijkend had ik het wellicht beter kunnen volhouden in het begin als ik wist waar ik vegan producten en inspiratie moest krijgen.

Vanaf mijn 12e was ik vegetariër. Dat ben ik jaren geweest, maar in de zuivelindustrie komt ook veel dierenleed voor en een plantaardig dieet is heilzaam voor mijn reumatische aandoening. Ik heb ook een koemelkintolerantie en mijn huid wordt ook niet blij van zuivel.

Vegetarisch ben ik geworden omdat ik steeds meer twijfelde aan alles wat te maken heeft met het eten van vlees. Wat eet ik nu (antibiotica bijvoorbeeld) waarom eet ik het (heeft mijn lichaam het wel nodig) en kan ik ermee leven wetende hoeveel pijn ik dieren doe voor een hapje vlees. Na flink wat nadenken en informatie heb ik besloten vegetarisch te worden. Vervolgens de documentaires op Netflix gekeken en nu thuis de overstap gemaakt naar vegan. Waar ik erg mee worstel zijn de uitjes, supermarkten en mijn omgeving die hier erg aan moet wennen. Daarom ben ik buiten de deur vaak vega en thuis vegan. In mijn omgeving merk ik dat het veel mensen tegen houdt vanwege het onbekende en ze denken dat het lastig is. Ik probeer ze met simpele dingen te overtuigen en vervangers te laten kopen. Ook het welbekende kop in het zand steken als je bijvoorbeeld begint over koemelk, dan wil men de enge verhalen niet horen. Ik ben echt van mening dat dit toch naar buiten moet zodat je er niet meer omheen kan en dan ook gelijk de vervangers laten zien en proeven.

​Nadat ik op social media een bericht van een (vegan) kennis over de zuivelindustrie zag ging er een soort van knopje om in mij. Daarna de keuze gemaakt om te willen stoppen met zuivel consumeren. Vrij snel schrapte ik ook vlees en ei uit mijn dieet en heb ik de keuze gemaakt vegan te worden.

Ik ben van de ene op de andere dag vegan gaan eten na een vreselijk bericht over melkkoeien. Ik kon dat voor mijzelf niet meer rechtbreien, daarvoor at ik al redelijk bewust. Geen varkensvlees, geen kip, geen rundvlees van vleesrunderen en echte scharreleieren (niet van die nepscharreleieren).

Door de film 'Okja' werd ik vegetarisch. Maar na veel inlezen kwam ik erachter dat er ook mega veel dierenleed wordt veroorzaakt bij de productie van eieren/zuivel en andere dierlijke producten. Toen ben ik volledig vegan geworden (met soms wel wat uitschieters). Daarnaast heeft klimaatverandering en de plastic soep hier ook aan bijgedragen..

​Mijn overgang naar veganisme begon met acne. Hier had ik steeds meer last van, dus ik besloot om naar een huidspecialist te gaan. Ik moest een bloedtest doen om mijn omega vetzuren in mijn bloed te meten. Het bleek dus dat ik veel te lage waardes had en een hoog risico op infecties en ontstekingen. Mijn huidspecialist raadde mij aan om zoveel mogelijk vegan te eten. Dit vond ik wel een grote stap en daarom besloot ik afgelopen december om eerst te stoppen met vlees. Tijdens de coronacrisis zat ik veel thuis en besloot ik om volledig over te stappen. Door mij aan te sluiten bij verschillende online groepen, de documentaires Game Changers, What the health, Cowspiracy en Forks over knives, en youtubers zoals Earthling Ed te volgen, ontdekte ik veel meer over de industrie en de effecten op het milieu. Hier schrok ik van en nu wil ik betere bewuste keuzes maken. Ook geloof ik oprecht dat het dierlijke voedsel dat ik at helemaal niet gezond kan zijn voor mij. Daar bovenop kwam voor mij ook nog dat ik moeite heb gehad met eten en mijzelf wel eens uithongerde van de stress. Sinds ik vegan eet probeer ik mensen te bewijzen dat het helemaal niet voor tekorten zorgt maar juist een basis is voor gezond eten. Nu ben ik altijd bezig met wat ik aan groente, fruit en noten kan binnenkrijgen in plaats van mij zorgen te maken over ongezonde dingen die ik niet zou moeten eten. Dit heeft een positief effect gehad op hoe ik me voel, zowel mentaal als fysiek. Er zijn zoveel beweegredenen, maar de ontstekingen in mijn lichaam waren voor mij de eerste reden. Ondertussen ben ik ontzettend geïnformeerd en geïnspireerd geraakt!

Ik minderde met het eten van vlees door  gruwelijke filmpjes  die ik zag uit de bio-industrie. Uiteindelijk was een vrachtwagen vol kippen die langsreed doorslaggevend. Veganist vond ik altijd een stap te ver, maar uiteindelijk een aantal keren meegedaan aan de veganchallenge en uiteindelijk na de challenge begin 2015 vegan blijven eten (leer en dierproefproducten kocht ik al een tijd niet meer). Nou moet ik zeggen dat het een extra duwtje in de rug gaf dat mijn gezondheidsklachten 80% minder werden.

Ik ben nu ruim een jaar vegetariër. Ik roep altijd dat ik een grote dierenvriend ben en op een gegeven moment paste het eten van vlees voor mij niet meer in dat plaatje. Natuurlijk dacht ik daar al veel langer over na, maar was vooral bang hoe mijn omgeving daarop zou reageren. Ook dacht ik dat ik het lastig zou vinden als ik bijvoorbeeld uit eten zou gaan of bij vrienden zou eten. Toen ik echter die stap gezet had was het heel gemakkelijk. Mijn omgeving reageerde wisselend, maar mensen vonden het niet verwonderlijk. Ik doe waar ik me goed bij voel, ben heel bewust bezig met wat ik eet en sluit absoluut niet uit dat ik ooit over ga op 100% plantaardig eten.

Ik had er eerst nooit echt over nagedacht, tot ik 't nummer Aanklacht van de Nederlandse punkband Vals hoorde, en met de fiets naast een veewagen vol varkens stond. Toen besloot ik geen vlees meer te eten. In de vier jaar daarna realiseerde ik me steeds meer dat veganisme de consequente vervolgstap is, en werd ik vegan.

Ik wilde als kind eigenlijk al nooit dode dieren eten, maar ik dacht (en dit werd bevestigd) dat dit niet anders kon omdat mijn moeder dat te moeilijk en lastig zou vinden. Toch gedaan als puber en nooit geen moeite mee gehad! Was niet moeilijk of wennen of wat dan ook.
Vegan worden kostte me wel veel moeite. Wat me tegenhield is dat het echt een  struggle is om met of bij andere mensen vegan te willen eten.  Omdat de vega versie vaak met kaas of ei is, en je dan buiten de deur geen keus hebt om iets lekkers te eten. Mensen vonden het al moeilijk genoeg om vega voor mij te koken.
Maar ook vond ik het zelf moeilijk omdat ik niet wist wat ik nog wel kon eten en veel dingen niet meer konden. Het was heel erg wennen om vegan te gaan eten en ik ben een paar keer toch weer dierlijke dingen gaan eten. Maar niet meer nadat ik me er echt in verdiept had met documentaires etc. Ik wil niet meer meewerken aan het dierenleed.

Eerst vond ik al het dierlijke ‘te lekker’. Daardoor heb ik nooit echt vegan als optie overwogen, en het was lange tijd als ‘extreem’ ingedeeld in mijn gedachten. At al wel een tijdje bewust minder dierlijke producten uit milieuoverwegingen toen ik om de één of andere reden reden lid besloot te worden van Vegan Nederland op facebook. Toen eigenlijk voor het eerst over de ethische kant gelezen, nog een paar filmpjes gekeken en toen was het voor mij ineens onvermijdelijk om veganist te worden. Ik wilde niet meer bijdragen aan al dat onnodige dierenleed.

Vegetariër was voor mij heel logisch, vegan leek me een tijd lang te extreem. Dacht dat je dan allemaal stoffen zou missen, dat t ingewikkeld was en dat ik heel ongezond zou worden. Met alle vleesvervangers die er zijn en sojamelk is het niet ingewikkeld. Behalve in cafés/restaurants buiten de stad, daar mis ik echt vegan aanbod en dat vind ik heel jammer. Ik was blij te ontdekken dat het juist veel gezonder is, als je tenminste gezond vegan eet. Ik dacht dat ik niet zonder kaas kon, maar dat bleek makkelijker dan ooit gedacht, dat was slechts een idee-fixe in mijn hoofd.

Ik vond het te extreem. Tot ik erachter kwam hoe het écht zit. Ik doe het voor de dieren, de rest is bijzaak.

Was al lang vegetariër. Vond veganisten een beetje irritante betweters... Vind ik stiekem soms nog steeds, maar ja, daar kunnen dieren ook niks aan doen dus inmiddels zelf toch ook vegan.

Omdat het onnodig is hoeveel dieren lijden en worden afgemaakt omdat mensen ze willen eten. Als kind al problemen mee gehad. Nooit vlees willen eten.

​Puur mijn verhaal/ervaring: Ik ben opgegroeid in een slagersfamilie, waarbij het echt niet de bedoeling was. Maar via via kwam ik in aanraking met dat het eigenlijk heel erg is voor de dieren. Ik probeerde wel eens vega, maar zat 'tussen de oren' dat ik dan niet vol zat, of vond het niet lekker omdat ik geen goede recepten had. Dat niet vol zitten zie ik ook veel in mijn omgeving en het idee dat je toch niet genoeg binnen krijgt (bijvoorbeeld topsporters).
Dit sloeg om toen een vriendin mij nepvlees voorschotelde zonder dat ik dat wist en het pas een uur later zei, na duizend keer vragen of het lekker was en of ik vol zat. Toen was duidelijk dat het dus wel kon en ben ik vrij snel omgegaan naar vega.
Vegan was weer meer qua 'ja dat is zo moeilijk' en niet haalbaar in sociale omstandigheden. Daar komt bovenop dat ik door allergieën veel dingen ook niet kan eten die juist in vegan food zitten. Ik ben ooit van de een op de andere dag omgegaan maar verhuisde toen naar Spanje, waar het echt moeilijk en mega duur was. Toen terug gegaan naar vega en daarna terug naar NL.
Gelukkig zijn er steeds meer en meer mogelijkheden hier in Nederland, dus dat hielp. Maar nog steeds wil mijn reptielenbrein soms vlees en kaaaas (don't give in!) Maar hoe meer vegan lekkers er is, hoe makkelijker en lekkerder.
Ten opzichte van Vegan zie ik dan weer veel in mijn omgeving dat mensen zo averechts reageren op het idealisme en het opdringerige wat nog wel eens vanuit vegan hoek komt. Ik noem mijzelf dan ook vaak liever niet vegan maar geef alleen na vragen aan dat ik het een en ander niet wil eten/gebruiken. Als er dan over veganisme wordt gesproken is men vaak wel geïnteresseerd en wordt het weer een leuk/interessant gesprek.

Ik durf het bijna niet te zeggen maar ik was 50 jaar lang een groot fan van vlees en alle melkproducten. Toen ik 5 jaar geleden op doktersadvies keto ging eten leek me dat het ideale dieet voor mij. Ik mocht dan wel geen melk meer gebruiken, maar Griekse yoghurt en vlees, vis en vooral kaas was allemaal toegestaan in behoorlijk grote hoeveelheden.
Toen mijn schoondochter ongeveer 4 jaar geleden vegetariër werd vanwege dierenleed vond ik haar nogal extreem, maar ze woonde toentertijd bij mij in huis dus kookte ik voor haar apart. Ik vond dat wat ze 'mocht' eten een beetje zielig, eigenlijk. Ik vond ook dat die dieren speciaal gefokt werden voor onze vlees consumptie  en vlees had je toch nodig? Een goed jaar later werden mijn dochter en haar man vegetariër vanwege het milieu. Ik bleef echter keto eten want dat had mijn huisarts aangeraden vanwege mijn diabetes. Ik begon echter wel te beseffen dat ik wel heel veel vlees at. Ik heb 1,5 jaar geleden What the Health gekeken, en ben tot halverwege blijven denken, ohhh maar eieren en kaas kan dan nog wel. Na het zien van de hele documentaire heb ik besloten om het een maand te proberen, kijken wat het met mijn lijf deed. Ik voelde me goed en kreeg ook een steeds beter gevoel over het niet bijdragen aan dierenleed, aan een beter milieu. Ik kijk af en toe nog wel eens een documentaire over de vleesverwerkende industrie en krijg dan tranen in mijn ogen van verdriet, maar ook van schaamte dat ik zo heb gedacht! Na die maand heb ik mijn man en onze nog thuiswonende zoon gevraagd om ook die documentaire te bekijken om mijn beweegredenen te snappen. Zij eten beiden thuis vegan en als we uit eten gaan kiezen ze ook steeds vaker voor de vegetarische/veganistische opties. Er is dus hoop voor die oudere generatie die is opgevoed met Joris Driepinter, met op school de schijf van 5 waarin vlees, vis, melk en kaas heel belangrijke onderdelen waren.

Ik werd op mijn 12e vegetariër door de tekenfilmserie Beugelbekkie (ze zouden vaker vega rolmodellen in cartoons moeten maken). Rond mijn 18e begon ik te leren dat dieren in de gehele industrie lijden, niet alleen de vleesindustrie. Ik stopte met het dragen van leer, maar ik hield mezelf voor dat melk en eieren bijproducten waren. Ik geloofde  dat vegetariër zijn voldoende was.  Ik denk omdat mijn beeld van veganisten toen nog negatief was. Ik kende geen veganisten en anderen grapten altijd dat dit ziekelijke, magere mensen waren en dat ze continue tekorten hadden. Op mijn 25e studeerde ik af met een scriptie over undercover beelden in de dierenindustrie. Ik heb toen zoveel documentaires en filmpjes gezien dat ik vrijwel meteen veganist werd. Het drukte me op de feiten en maakte me intens boos en verdrietig. Nu ben ik 5 jaar veganist.

​Ik hield van vlees, at bijna geen groentes en wilde een week vegetarisch proberen. Zag de eerste dag een documentaire en keek er toen nog een paar. Overnight vegan gegaan.

Bij mij was er nooit echt het besef dat je vegetarisch kon worden. Ik kom uit een familie van vleeseters, en hoewel iedereen respect heeft voor m’n keuze was het niet iets dat vroeger werd aangemoedigd.

​Vanaf mijn dertiende leefde het dierenleed al bij mij, maar woonde thuis en heb nooit gedacht om niet vlees te eten. Het was gewoon.
Toen ik zelfstandig woonde besloot ik vegetarisch te gaan eten. Dat heb ik anderhalf jaar gedaan. Later trouwde ik met een chef kok en heb ik het laten gaan. Het was wel altijd in mijn gedachten en heb een gevoel van schuld gehad.
Mijn dochter is nu 22 en is veganistisch gaan eten. Ik vond dit te moeilijk en zocht er weinig verdieping in en mijn man is een echte omnivoor.
4 maanden geleden appte mijn man, ik ga vegan!! Toen dacht ik yes!! Toen viel alles op zijn plek en ervoer ik een euforisch gevoel. Ik hoefde mij geen zorgen te maken over hoe en wat want mijn man kan goed koken.
Stiekem hoopte ik ook wat af te vallen maar dat is niet gebeurd, maar wij eten en leven nu zonder schuldgevoel en lekkerder.
Dat het niet eerder is gebeurd is een kwestie van te weinig info, want als je er meer van wil weten moet je het opzoeken. Gemakzucht speelt ook een rol.

Op het moment dat ik Earthlings keek gingen mijn ogen open. Ik werd meteen veganist. Als ik deze informatie eerder wist was ik eerder veganist geworden. Eigenlijk 22 jaar te weinig bewustzijn gehad.
Ik had wel eerder van veganisme gehoord maar had geen flauw idee waarom mensen geen ei en zuivel zouden eten. Ik denk dus dat het heel belangrijk is om mensen op de hoogte brengen WAAROM.

Het leek me een te grote stap. Ik voelde me als pescatarier al 'moeilijk doen' want ik kenden alleen omnivoren. Ook had ik als student weinig geld en hield ik vast aan goedkope 'gezonde' producten als magere kwark.
Later, na meer te leren over echte overall gezondheid (niet alleen weinig calorieën of dieet), last van eczeem te hebben waar ik vanaf wilde en de docu What the health te kijken heb ik de stap gezet. Ik werkte inmiddels fulltime en had meer schijt aan andermans mening.

Voor mij gaf een bezoek aan VeggieWorld in Utrecht de doorslag, toen ik de VR experience deed waar ik zag hoe kippen behandeld worden die voor vleesproductie worden gefokt (tot die dag at ik graag kip). Na die dag heb ik nooit meer vlees gegeten en ben ik overgestapt naar een vegan leefstijl. Documentaires als The Game Changers, What the Health en Cowspiracy hielpen om meer inzicht te krijgen in de industrie en systemen die gebaseerd zijn op dierproducten. Ik ben vegan omdat ik van dieren hou en omdat ik door de vegan leefstijl een positieve bijdrage kan leveren aan het milieu en aan mijn gezondheid 

​Mijn voornaamste reden om niet snel veganist te worden was omdat ik dacht dat ik al een goed mens was en je je als veganist wel heel erg uitslooft. Wat mij voornamelijk over de streep trok was een toespraak van Gary Yourofsky die mij duidelijk maakte dat veganisme niet iets heel nobels is maar gewoon iets dat elk weldenkend mens moet praktiseren.

En jij? Wat is jouw verhaal? Laat een reactie achter onder deze blog. Wil je niet dat er op jouw reactie gereageerd wordt door anderen? Geef het even aan en respecteer elkaars keuze hierin. ;)

Deze blog had niet geschreven kunnen worden zonder mijn volgers op social media en de vegan community. Dank jullie wel voor jullie eerlijke antwoorden!