"De laatst bekende oeros stierf in 1627, waar ze tussen 1200-1400 al verdwenen in Europa. De runderen verschenen al zo'n 700.000 jaar geleden in Spanje, en de mens maakte er een einde aan door de soort te bejagen, vermoedelijk omdat ze de landbouw zouden 'bedreigen'.
Toch is dat niet waarom ik ervoor koos de oeros te portretteren. Tegenwoordig is er meer aandacht voor doorgefokte huisdieren en wordt het fokken van deze dieren verboden; denk bijvoorbeeld aan mopshonden met een te korte snuit en ademhalingsproblemen of munchkin katten met te korte poten en een verstoorde kraakbeenontwikkeling. Logisch toch? We willen het beste voor onze maatjes.
Daarentegen zijn doorgefokte dieren in de veehouderij alom aanwezig. Het verhaal van de plofkip die amper kan lopen is bij de meeste mensen nu wel bekend. Dat een schaap geschoren moet worden omdat haar vacht anders vervilt wat tot huidproblemen leidt weten de meesten ook, maar heb je er weleens over nagedacht dat ze zo gefokt is en dat haar wilde voorouder helemaal geen scheerbeurt nodig had?
De oeros: Een volwassen stier had een machtige schofthoogte van tot wel 185cm en kon tot 1000 kilo wegen, zijn hoorns waren tot 80cm lang. Een oeroskoe meette 150cm in hoogte, ze had ook hoorns en kleine uiers die nauwelijks zichtbaar waren. Hoeveel melk ze maakte voor haar kalf kunnen we vast niet meer achterhalen, maar een waterbuffel produceert 2000 liter per jaar. De moderne melkkoe produceert daarentegen 8000 tot soms wel 12000 liter. Haar uiers zijn enorm, zwaar en pijnlijk en ze moet dus regelmatig gemolken worden. 28% van de melkkoeien krijgt daarbij last van ontstekingen.
Hoe eerlijk is het eigenlijk om dieren dermate afhankelijk te maken van mensen, en ze op te zadelen met lichamelijke problemen?"