​Als klein meisje droomde ik ervan om later kunstenares te worden. Ik voelde me thuis tussen mijn potloden, want als ik aan het tekenen was kon ik mezelf zijn. Op papier kon ik mijn droomwereld creëren, de natuur en de dieren bestuderen en bewonderen, en tegelijkertijd mijn perfectionisme botvieren en mezelf uitdagen. Het liefst ontdekte ik het allemaal zelf, en experimenteerde ik met allerlei materialen en technieken. Daar kon ook beter niemand tussenkomen, en dat is nog steeds zo.
 
Aangezien iedereen nog altijd denkt dat de ambitie om kunstenaar te worden resulteert in een geldloos leven met slechts een kartonnen doos als onderdak, waar ook gewoon een kern van waarheid in zit, vond iedereen het toch wel een goed idee als mijn tekengedrag een hobby zou blijven. En dus heb ik eerst alles gedaan wat ik niet wilde – maar wat anderen eigenlijk ook niet wilden. Want ik was wel eigenwijs. Ik ging naar vwo met havo advies, ik koos een bètapakket tegen advies in van alle leraren en haalde het net aan. Eventjes dacht ik eraan om naar de kunstacademie te gaan, maar zag al voor me dat teveel leraren mijn tekenstijl zouden willen modificeren tot iets afschuwelijks. Nee. Ik koos voor archeologie omdat het raakvlakken had met mijn interesses en tegelijkertijd was het iets dat mijn ouders niet voor ogen hadden. Daar behaalde ik mijn masterdiploma die vervolgens pronkte in een la die nooit meer open ging. Ik heb nog eventjes ergens in loondienst gewerkt waar ik voorgoed genezen werd van het idee dat er een baas boven je moet staan.
 
Al met al ging het natuurlijk nergens heen en voelde ik me niet gelukkig. Waar ik sporadisch tijd kon vinden was ik blijven tekenen, waardoor ik inmiddels wel een professioneel niveau had bereikt. Ik deed het meest voor de hand liggende en maakte een website waar ik mijn tekeningen te koop zette en daarnaast aanbood om portetten te maken in opdracht, want dat was kennelijk hoe kunstenaars hun brood verdienden. Maar op de enkele tekeningen die ik maakte voor familie en vrienden na kwamen er geen orders binnen. Wist ik veel dat een website niet zomaar gevonden werd. Met instagram en facebook was ik ook net ‘te laat’, want tegen de tijd dat ik daar een profiel aanmaakte was het algoritme al ingevoerd waar iedereen zo’n hekel aan heeft. Iemand wees me op het bestaan van ‘shop-in-shops’, winkels waar je ruimte kan huren om je producten te verkopen. Ik vond er een in Haarlem waar ik mijn dierenkaarten uitstalde in een display en opnieuw aanbood om portretten te maken in opdracht.
 
Met mijn winkeltje in een winkel behaalde ik in korte tijd meer succes dan de periode ervoor. De kaarten verkochten goed en de opdrachten stroomden binnen. Ik had zelfs een wachtlijst. Doel behaald. En? Bleek dat ik er helemaal niks aan vond. Hoe blij de mensen ook waren met hun gepersonaliseerde portret, ik kreeg toch het benauwde gevoel weer onder een baas te werken. Er was geen ruimte voor artistieke vrijheid omdat de tekening precies op de foto moest lijken. Logisch, anders is het natuurlijk niet meer die geliefde persoon of dat huisdier. Met mijn kaarten was ik wel dolgelukkig, die kon ik precies zo maken als ik wilde. Ik had altijd al grote belangstelling voor de natuur, en zo kon ik het combineren met mijn tekenwerk. Mijn kaarten waren toen al gemaakt van duurzame papiersoorten – het leek mij krom om natuur te verkopen op papier waarvoor een boom zomaar was omgehakt.
 
Ik stopte met het werken in opdracht, en stapte over op het verkopen van kaarten, prints en andere producten. Alles duurzaam en zo groen mogelijk. Zo kon ik veel meer mensen blij maken met mijn tekeningen, en ook nog eens inspireren om andere keuzes te maken. Om alleen een winkelruimte te huren voor een kaartenrek is niet rendabel, dus zei ik mijn huur op en bracht ik mijn kaartenrek onder bij een collega. Mijn eerste verkooppunt! Ik maakte een professionele webshop en later ook een wholesale shop toen andere winkels interesse kregen in het verkopen van mijn kaarten. Door de lockdowns waren veel van die verkooppunten wel een tijd dicht, maar nu komt er weer flink beweging in. Ik hoop de komende jaren nog veel meer mensen blij te maken met toegankelijke en betaalbare groene kunst, samen te werken met organisaties die ook een positieve impact willen maken, en te inspireren met tentoonstellingen over de natuur.

6 jaar

17 jaar

27 jaar